De eerste week
Blijf op de hoogte en volg Lisa
20 Juli 2015 | Malawi, Blantyre
Wat was het een hectische week. Het voelt niet alsof we al een week weg zijn. Tijd vliegt voorbij. Het lijkt al zo lang geleden, maar tegelijk ook zo dichtbij dat wij uit Nederland zijn vertrokken.
Maandag en dinsdag hebben wij vier opstijgingen en dalingen overleefd(Frankfurt, Addis Abeba, Lilongwe en Blantyre). Vliegtuig tussen Frankfurt en Addis Abeba was echt super groot! Rijen van 9 stoelen naast elkaar en iedere stoel had zijn echt videoscherm waarop je zelf kon kiezen welke film, serie wilde kijken of muziek wilde luisteren.
Toen we aankwamen in Blantyre moesten we drie keer onze paspoort laten zien en moest ik mijn koffer openen om te laten zien welke spullen ik meenam. Ook werd mijn lichaamstempratuur opgemeten. Heel apart. Om vervolgens het vliegveld af te lopen om meteen overspoeld te worden met mannen die taxi roepen, aan je koffer beginnen te trekken zodat bijna je koffer kwijt bent. Uiteindelijk toch met iemand meegegaan op goed geluk richting de Doogle Lodge. Hier zijn we een nacht gebleven. De Lodge zelf was goed te doen. We sliepen met drie anderen op een kamer. Alleen daar buiten was ook een busstation en was afgeladen met mensen. Je voelt de ogen gewoon in je rug branden. Het zal nog wel even duren voordat ik er aangewend ben dat iedereen je aanstaart.
De volgende dag kwam Raphael ons ophalen om eerst even boodschappen te doen en om te pinnen. We hebben ook een nieuwe simkaart gehaald, omdat het goedkoper is. Desalniettemin bellen is nog steeds duur, zeker naar Nederland. En over de bereikbaarheid maar niet te spreken.
Maar goed wij gingen na het boodschappen zijn we nog eerst naar de schoonmoeder van Raphael gegaan. Zijn schoonmoeder heeft een beroerte gehad en zit in daarvoor in een revalidatiecentrum. Hij zei tegen ons altijd als hij in Blantyre is moet hij er even langs om te kijken hoe het met haar gaat. Het is zo anders om te zien hoe zo’n revalidatiecentrum is opgebouwd als het vergelijkt met Nederland. Ik vind het zo tof dat we dit nog even meekonden pikken en niet alleen het ziekenhuis te komende weken te zien krijgen. Zo leer je er toch weer meer van.
De weg naar Muona was een lange, maar prachtige rit van 4,5 uur. Maar je had van alles te kijken. Wat een prachtig uitzicht. De eerste 20km was nog op een verharde weg door de bergen heen. Wat een kleuren allemaal, zoiets zie je niet in Nederland.
Toen we van de verharde weg afgingen hebben we nog zo’n 60 km op een zandweg gereden. Heel veel stof, koeien, geiten en fietsers.
Het huisje waar wij uiteindelijk aankwamen is voor ons twee vrij groot. We hebben onze eigen slaapkamers. Daarnaast hebben een wc, douche en keuken met koelkast en kookplaat. Wat allemaal heel handig is zolang er stroom en water is.
Het waterprobleem is goed op te lossen door water uit de punt te halen. Dit is water vanuit 40 meter diepte en is bronwater. Dus voor ons ook gewoon te drinken. Het stroomprobleem is wat minder want dat betekent dat we niet kunnen koken en geen licht hebben. Gelukkig hebben we genoeg kaarsen en lampjes meegenomen. Gisteravond hadden pas weer om 19.15 licht, omdat ze een boom op de generator hebben laten vallen. Als je dan bedenkt dat hier om half 6 al donker begint te worden en om 6 uur al pikkedonker is, kun je wel indenken dat wij ontzettend blij waren dat we extra licht hebben meegenomen.
Wij kunnen bij een markt in de buurt groente en fruit kopen om mee te koken.
Je wordt vanzelf creatief met de spullen die je voor handen hebt. Ik denk dat je ook wel moet anders weet je niet waar je het soms zoeken moet.
Aanstaande maandag zou onze eerste dag zijn dat we zouden beginnen met werken, maar dat is toch dinsdag geworden. Vandaag is er een nationale feestdag van de Ramadan. Ondanks dat dit een katholiek dorp is, is (bijna) iedereen vrij en het ziekenhuis zo goed als gesloten.
Komende weken hebben we in het weekend nog zat te doen. Sowieso hebben we zaterdag uitgeroepen tot wekelijke wasdag, gaan we met Raphael giraffen en zebra’s kijken en hebben we hier nog een groot feest in het ziekenhuis waar wij voor zijn uitgenodigd.
Maandag en dinsdag hebben wij vier opstijgingen en dalingen overleefd(Frankfurt, Addis Abeba, Lilongwe en Blantyre). Vliegtuig tussen Frankfurt en Addis Abeba was echt super groot! Rijen van 9 stoelen naast elkaar en iedere stoel had zijn echt videoscherm waarop je zelf kon kiezen welke film, serie wilde kijken of muziek wilde luisteren.
Toen we aankwamen in Blantyre moesten we drie keer onze paspoort laten zien en moest ik mijn koffer openen om te laten zien welke spullen ik meenam. Ook werd mijn lichaamstempratuur opgemeten. Heel apart. Om vervolgens het vliegveld af te lopen om meteen overspoeld te worden met mannen die taxi roepen, aan je koffer beginnen te trekken zodat bijna je koffer kwijt bent. Uiteindelijk toch met iemand meegegaan op goed geluk richting de Doogle Lodge. Hier zijn we een nacht gebleven. De Lodge zelf was goed te doen. We sliepen met drie anderen op een kamer. Alleen daar buiten was ook een busstation en was afgeladen met mensen. Je voelt de ogen gewoon in je rug branden. Het zal nog wel even duren voordat ik er aangewend ben dat iedereen je aanstaart.
De volgende dag kwam Raphael ons ophalen om eerst even boodschappen te doen en om te pinnen. We hebben ook een nieuwe simkaart gehaald, omdat het goedkoper is. Desalniettemin bellen is nog steeds duur, zeker naar Nederland. En over de bereikbaarheid maar niet te spreken.
Maar goed wij gingen na het boodschappen zijn we nog eerst naar de schoonmoeder van Raphael gegaan. Zijn schoonmoeder heeft een beroerte gehad en zit in daarvoor in een revalidatiecentrum. Hij zei tegen ons altijd als hij in Blantyre is moet hij er even langs om te kijken hoe het met haar gaat. Het is zo anders om te zien hoe zo’n revalidatiecentrum is opgebouwd als het vergelijkt met Nederland. Ik vind het zo tof dat we dit nog even meekonden pikken en niet alleen het ziekenhuis te komende weken te zien krijgen. Zo leer je er toch weer meer van.
De weg naar Muona was een lange, maar prachtige rit van 4,5 uur. Maar je had van alles te kijken. Wat een prachtig uitzicht. De eerste 20km was nog op een verharde weg door de bergen heen. Wat een kleuren allemaal, zoiets zie je niet in Nederland.
Toen we van de verharde weg afgingen hebben we nog zo’n 60 km op een zandweg gereden. Heel veel stof, koeien, geiten en fietsers.
Het huisje waar wij uiteindelijk aankwamen is voor ons twee vrij groot. We hebben onze eigen slaapkamers. Daarnaast hebben een wc, douche en keuken met koelkast en kookplaat. Wat allemaal heel handig is zolang er stroom en water is.
Het waterprobleem is goed op te lossen door water uit de punt te halen. Dit is water vanuit 40 meter diepte en is bronwater. Dus voor ons ook gewoon te drinken. Het stroomprobleem is wat minder want dat betekent dat we niet kunnen koken en geen licht hebben. Gelukkig hebben we genoeg kaarsen en lampjes meegenomen. Gisteravond hadden pas weer om 19.15 licht, omdat ze een boom op de generator hebben laten vallen. Als je dan bedenkt dat hier om half 6 al donker begint te worden en om 6 uur al pikkedonker is, kun je wel indenken dat wij ontzettend blij waren dat we extra licht hebben meegenomen.
Wij kunnen bij een markt in de buurt groente en fruit kopen om mee te koken.
Je wordt vanzelf creatief met de spullen die je voor handen hebt. Ik denk dat je ook wel moet anders weet je niet waar je het soms zoeken moet.
Aanstaande maandag zou onze eerste dag zijn dat we zouden beginnen met werken, maar dat is toch dinsdag geworden. Vandaag is er een nationale feestdag van de Ramadan. Ondanks dat dit een katholiek dorp is, is (bijna) iedereen vrij en het ziekenhuis zo goed als gesloten.
Komende weken hebben we in het weekend nog zat te doen. Sowieso hebben we zaterdag uitgeroepen tot wekelijke wasdag, gaan we met Raphael giraffen en zebra’s kijken en hebben we hier nog een groot feest in het ziekenhuis waar wij voor zijn uitgenodigd.
-
20 Juli 2015 - 12:44
Jolanda Vissers:
leuk om te lezen Lisa
Nog veel plezier en geniet ervan -
20 Juli 2015 - 13:51
Erik Wollenberg:
Heel veel plezier lisa. Een ervaring voor het leven. Grt van ons allemaal !!! -
20 Juli 2015 - 14:53
Gerard Rikken :
Ik merk aan jouw tekst dat je het erg leuk vindt. Geniet ervan en een geweldige ervaring. Nu kom je er achter hoe goed we het hier hebben. Niet verkeerd. Dit vergeet je nooit meer!!! -
20 Juli 2015 - 15:45
Sem Rikken:
Veel plezier nog Lisa!! -
20 Juli 2015 - 16:17
Sjak En Jose:
Hoi Lisa,
Geweldig wat je allemaal meemaakt. Zo te horen heb jij al je plaatsje gevonden. Geniet er nog van.
Groetjes van ons. -
20 Juli 2015 - 16:44
Annemiek Rikken:
Hoi Lisa
Ik heb het hele verslag gelezen en kan merken dat je het goed naar de zin hebt. Kan je zien hoe goed dat we het hier hebben. Geniet ervan!!!
Groetjes Annemieke -
21 Juli 2015 - 10:42
Rikie Binnenhei:
Hallo Lisa,
Leuk verslag om te lezen, zo blijven wij op de hoogte wat je mee maakt.
Geniet nog van alles.
Groeten Rikie -
21 Juli 2015 - 11:22
Sanne Peters:
Hoi Lies,
Super om zo je verhalen te lezen, je hebt het zo te horen erg naar je zin.
Fijn om eindelijk aan de slag te gaan in het ziekenhuis.
Geniet van alles wat je gaat zien en meemaken.
xxx Sanne -
21 Juli 2015 - 15:58
Opa Looie:
Ik vind het om dit te lezen. Ga zo door meid.
Dikke kus en tot over 5 weken
Opa Looie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
