Halverwege

Wat een week, wat een week! Wij zijn maandag gestart op de Theatre ward. Dit kun je ook wel omschrijven als een operatie afdeling. Na de dagrapportage die iedere morgen wordt gegeven van de avond/nachtdienst aan de dagdienst zijn wij naar de Theatre ward gelopen. We wisten niet wat we er van konden verwachten. Op maandag hebben we eerste een volledige rondleiding gekregen over de hele afdeling. Er is ons uitgelegd dat iedere ochtend de operatiekamers worden gepoetst voor infectiepreventie. Er waait hier heel veel los zand naar binnen en dan wordt met een middeltje de boel weer schoongemaakt. Had ik trouwens al vermeld dat Trinity Hospital een prijs heeft gewonnen voor het beste infectiepreventie van heel Malawi? Binnenkort komt de minister een prijs uitreiken en wij hopen dat we nog snel mee kunnen pikken, maar de kans is groot dat we dat gaan missen.
Na het wachten tot alles schoon was, moesten we operatieuniformen (inclusief mondkapje en haarnetje) aantrekken en kregen we gelijk al onze eerste operatie te zien. Dat was een evacuation van een incomplete abortus, wat in houdt dat mevrouw een miskraam heeft gehad, maar de foetus niet wordt afgestoten wordt door het lichaam. Heel apart om te zien. Vooral als de chirurg binnenkomt met een soort van slagerschort, mondkapje voor en een haarnetje op en je had dat niet helemaal verwacht. Operatie verliep soepeltjes en wij waren weer een ervaring rijker.
De rest van de week waren niet veel operatie gepland dus moesten we wachten samen met de andere studenten van de college die graag een verpleegkundige van Theatre willen worden. De meesten patiënten komen dan binnen via de O.P.D. Dit is de dokterspost van het ziekenhuis.
We hebben deze week verschillende dingen gezien. We hebben een kindje geboren zien worden via een keizersnee, omdat de bekken van de moeder te nauw waren. We hebben een abces van ongeveer een vuist groot gezien waar een mes ingezet werd en de pus er zo uit liep en operaties van wat kleine abcessen op handen en voeten. Ook hebben we gezien dat ze geprobeerd hebben een luxatie(uit de kom) van het ellebooggewricht van een maand oud weer terug probeerde te zetten. Probeerde ja, want het is niet helemaal gelukt terwijl ze met ongeveer 5 man aan een arm zaten te sjorren, gelukkig wel met een algehele verdoving. Waarschijnlijk zijn de structuren vergroeid doordat er te lang gewacht is met het terug zetten. We hebben ook nog wat kleinere dingen mogen mee maken zoals een steentje in de neus van een kindje van 2/3 jaar en een man met een vishaak in zijn vinger. En kan natuurlijk mag de operatie om een liesbreuk te herstellen niet worden vergeten!
We hebben heel veel kunnen zien, maar toch hebben we ook veel moeten wachten om wat te bekijken. Het scheelt dat de dagen wat minder langer duren dan vorige week. We beginnen om half 8 met de overdracht, 10 uur koffiepauze, lunchpauze van 12 tot 2 en dan om 4 uur weer klaar voor vandaag. Al kijken ze hier niet zo nauw op de klok als thuis.

Helaas naast al het leukst is ook het onvermijdelijke gekomen. Wij zijn ziek geworden. Nou ja ziek. Ik heb de hele week al heel erg verkouden geweest met hoesten waarbij ik soms in leek te stikken. Maar goed dat we nog het wondermiddel dat drop heet hadden meegenomen uit Nederland. Hierdoor kon ik wat meer operaties doorstaan zonder er in te blijven Desalniettemin zijn we hierdoor woensdagmiddag thuis gebleven. Caroline helaas is veel zieker geweest. Diarree met bloed is geen goed voorteken en ze heeft hier meteen antibiotica voor gekregen. Ze heeft last gehad van de bijwerkingen en we zijn donderdag na de liesbreuk operatie gelijk weer naar het huisje gegaan, waar ze bijna de hele dag geslapen heeft. Voordat jullie bezorgd raken het gaat met ons beide harstikke goed nu en als het wat minder gaat hoeven we maar aan een jasje te trekken om te zorgen dat alles weer goed komt.

Vandaag zijn we op giraffensafari geweest met Raphael. We hebben ontzetten veel geluk gehad wat we hebben de dieren die het natuurreservaat leven van heel dichtbij kunnen bekijken. Naast giraffen hebben we ook zebra’s, gnoes, hertensoorten en aapjes kunnen spotten. Vaak is het lastig om de dieren te zien, omdat ze in de loop van de dag in de bosjes gaan schuilen tegen de hitte van de zon. Hiervoor zijn dan ook 6 uur in de ochtend vertrokken en waren er rond 9 uur. Gelukkig voor ons is het vandaag niet zo warm geweest en konden we de dieren goed zien.
Het natuurreservaat heeft ook een picknickplaats waar je lekker kunt eten en we hebben onze lunch gegeten waar een giraffe nog geen 5 meter verder op stond!
Mocht je in keer hier in de buurt zijn, kan ik het aanraden om samen met Raphael naar het giraffenpark te gaan! Het is echt prachtig!
Er was ook een bruiloft in het dorp en daar zijn we nog even gaan kijken. We hebben er niet zo veel van gezien, maar we waren wel snel omsingeld door kinderen. We hebben denk ik een soort aantrekkingskracht op ze. Vooral omdat ze denken dat ze wat van ons krijgen. Helaas kunnen we daar niet aan beginnen. Ik zou zo graag alle kinderen snoep, koekjes en geld toestoppen, maar als je daar eenmaal aan begint komt er geen einde meer aan.

Ik heb een aantal klachten gehoord vanuit Nederland dat het weer zo slecht zou zijn. Nou hier is het ook niet zo. Maar 25 graden met wat bewolking… Om verschrikkelijk te noemen. Nee ik heb echt medelijden met jullie gehad. Maar hier hebben we ook dagen gehad waar het al bijna 35 graden was en dan is het niet te genieten hier.

Voordat ik mij blog ging schrijven dacht ik nog lekker te gaan douchen, maar het duurde wat langer tot de douche ging lopen. Gelukkig had ik aan een tip gedacht om de bak met water te vullen met warm water, zodat je toch een warme(soort van) douche hebt. Oké kraan loopt weer en haren goed uitspoelen, valt het licht uit. Dan is het ook in een keer pikkedonker. Gelukkig is alles wel weer snel hersteld en duurde het licht uitval maar een paar minuten, maar hierdoor verlang ik wel weer aan een gewone warme douche. En zekerheid van water en licht niet te vergeten. Ik mag eigenlijk niet klagen. We hebben het hier harstikke goed. Zeker na het leven van de autobiografie van Raphael met de tekst ‘The roots of education are bitter but the fruit is sweet.’. Het is een inspirerend verhaal van een jongen in volledige armoede(denk aan dagen zonder eten) is gekomen tot de man die hij nu is. Met geluk, wijsheid en hard werken kom je verder in leven. Ook mooi om zijn verhaal te kunnen lezen.

De tijd vliegt voorbij. We zitten nu al op de helft! Komende week gaan we als het goed is veel bevallingen zien dus ik ben benieuwd hoe dat zijn werk gaat. Jullie horen het wel volgende week! Tot volgende week!